کد مطلب:30689 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:112
«شما از پایگاه و خویشاوندی من نزد رسول خدا نیك آگاه اید. به گاه كودكی مرا در كنار خود می نهاد و بر سینه خویش جا می داد و مرا در بستر خود می خوابانید، چنانكه تنم را به تنش می سود و از بوی خوش خویش مرا عطرآگین می كرد. و گاه می شد كه غذایی را می جوید و به من نیز می خورانید. از من ناراستی در گفتار نشنید و كاستی و كژی در كردار نیافت... در سفره و حضر در پی او بودم بسان شتر بچه ای در پی مادر، هر روز نشانه ای از اخلاق خود را به من می نمایانید و مرا به پیروی از آن وا می داشت. هر سال كه در (غار) حراء خلوت می گزید، تنها من او را می دیدم. در آن هنگام تنها یك خانه بود كه رسول خدا (ص) و خدیجه در آن می زیستند و من سومین آن دو بودم. روشنی وحی و رسالت را می دیدم و بوی نبوت را می شنیدم...
این عبارت اعتراف خود علی (ع) است در گزارش از روزگارر خردیش: «و قد علمتم موضعی من رسول الله صلی الله علیه و آله بالقرابة القریبه و المنزلة الخصیصة. وضعنی فی حجره و انا ولد یضمنی الی صدره، و یكنفنی فی فراشه و یمسنی جسده و یشمنی عرفه و كان یمضغ الشی ثم یلقمنیه، ما وجد لی كذبة فی قول، و لا خطلة فی فعل... و لقد كنت اتبعه اتباع الفصیل أثرامه یرفع لی فی كل یوم من اخلاقه علما و یأمرنی بالاقتداء به و لقد كان یجاور فی كل سنة بحراء فأراه و لایراه غیری. و لم یجمع بیت واحد یومئذ فی اسلام غیر رسول الله (ص) و خدیجة و انا ثالثهما. أری نور الوحی و الرسالة و أشم ریح النبوة...»[1].